Dziś obiecana historia pewnego poszukiwacza El Dorado, która pasuje do serii przygodowej lansowanej ostatnio na NA 🙂 Mam nadzieję, że się spodoba, bo zaplanowana jest na conajmniej kilka odcinków… i przez ten czas żadne “poważne” tematy nie będą na NA poruszane. Wesołych Świąt!
“Tak jak w kapłaństwie, poszukiwacza skarbów rozpala wiara i nadzieja niezrozumiała dla zwykłego przechodnia z ulicy. Kiedy zobaczy mapę z zaznaczonym skarbem jest w stanie uwierzyć swoim najgorszym wrogom i porzucić najlepszych przyjaciół. Kiedyś też taki byłem i miałem prawdziwą mapę, która podsycała tą nadzieję. Po prostu musiałem odnaleźć zagubioną krainę skarbów El Dorado mimo, że inni porzucili ten cel rozczarowani a nawet stracili dla niego życie.”
Leonard Clark “The Rivers Run East”
Leonard Clark był psem wojny i gdyby urodził się 500 lat wcześniej pewnie przedzierałby się przez dżunglę ramię w ramię z Cortezem, Orellaną czy jakimś innym konkwistadorem. Jeśli wyobrazić sobie stary chiński symbol ying-jang, to po jego jasnej stronie stałby Indiana Jones, szlachetny poszukiwacz tajemnic naszej cywilizacji, pędzący za przygodą i wiedzą dla dobra całej ludzkości a po drugiej Len Clark. Charyzmatyczny odkrywca, samolubnie zaspokajający własne rządze: uzależniony od przygód i traktujący znalezione skarby jako swoją wlasność, gotów zamienić je na szeleszczący plik dolarów nie dbając o to z kim handluje.
W 1937 r. napisał książkę pt: “A Wanderer Till I Die” (“Włóczęga aż do śmierci”), która doskonale oddaje jego niespokojną i mroczną osobowość. Pracował dla OSS (Office of Strategic Services) – organizacji – która po II WŚ zmieniła nazwę na CIA. Agencja była dzieckiem Franklina D Roosevelta i generała “Dzikiego Billa” Donovana i zebrała w swoich szeregach imponującą kolekcję awanturników, szpiegów, sabotażystów i poszukiwaczy przygód. Clark idealnie wkomponował się w takie środowisko. Podczas wojny działał na tyłach Japończyków, tworząc partyzantkę i siatki szpiegowskie na terenie Chin, Mongolii i kto wie, gdzie jeszcze. Nie stronił od walki. W jednej ze stoczonych z Japończykami bitew osobiście dowodził 18 tysięcznym oddziałem chińskiej kawalerii w brawurowej szarży przeciwko Japończykom osłaniającym szlak kolejowy. Był on prawdziwą, amerykańską wersją Lawrance’a z Arabii. Jego charyzma i autorytet był niepodważalny. Kiedy skończyła się wojna stał się osobistym doradcą rozmaitych mongolskich ksiażąt, tybetańskich lamów a nawet Ligi Arabskiej w Egipcie. Walczył po stronie Czang Kai-szeka w chińskiej wojnie domowej i osobiście zdobył dla niego wyspę Formozę, która później okazała się być ostatnim azylem i twierdzą chińskiego generała pokonanego przez komunistow Mao Tse-tunga. Formoza to dzisiejszy Tajwan. Pieniądze nigdy sie Clarka nie trzymały. Napływaly szerokim strumieniem i w takim samym tempie odpływały. Świat powoli uspokajał się po wstrząsach II WŚ i na usługi Clarka było coraz mniej chętnych. Wówczas przyszedł mu do głowy prosty i oczywisty pomysł. Postanowił odnaleźć legendarne El Dorado, miasto ze złota, zagubione gdzieś w amazońskiej dżungli, którego szukał Orellana i setki poszukiwaczy przygód po nim. Nigdy nie odnaleziono miasta a wielu śmiałków zostało w dżungli na zawsze, ginąc od tropikalnych chorób, ukąszeń węży i zatrutych strzał Indian. Dla Clarka było to idealne środowisko życia i możliwość zaspokojenia jego uzależnienia od adrenaliny. Resztkę swojej fortuny poświecił na zdobycie konktretnych informacji i wyjazd do Limy w Peru.
Hiszpański Jezuita – Juan Salinas – misjonarz wędrujący przez dżunglę w swoich pamiętnikach zapisał, że znalazł miasto złota! Był wówczas rok 1557 i nikt po nim nigdy nie dotarł w opisane przez niego miejsce. Clark marzył o znalezieniu miasta, ale był człowiekiem konkretnym i rzeczowym. Lata jakie spedził pracując dla wywiadu procentowały jego naturalną umiejętnością łączenia pozornie nie mających nic ze sobą wspólnego faktów i myślenia poza utartym schematem. Przez kilka wieków hiszpańskie galeony wyładowane złotem z Nowego Świata transportowały go do Europy. Wiele informacji na ten temat można było znależć w peruwiańskich bibliotekach, które wciąż przechowywały dokumenty z zaksięgowaną ilością złota przejętego przez hiszpańską koronę. A była tego astronomiczna ilość. Każdego roku w skarbcu królewskim w Madrycie lądowało ok.10 ton złota! Przy dzisiejszej cenie złota, kruszec wart był nieco ponad 2 miliardy dolarów! Hiszpanie nie tylko rabowali złoto, ale musieli także natrafić gdzieś na jego złoża. I rzeczywiście tak było. Złotonośna rzeka Rio Santiago w Peru przez wieki byla jedną z lepiej strzeżonych tajemnic hiszpańskich królów. Jeden z dopływow Rio Santiago – rzeka Marañón – był szczególnie bogaty w cenny kruszec. Rzeka była rwąca i wyginała się spazmatycznie jak anakonda w serii krętych meandrów. Krajowcy nazywali ją Złotym Wężem.
Zdobyte przez Clarka informacje zaskoczyły go. Wraz z upadkiem hiszpańskiego imperium przerwano wydobycie złota i od 300 lat na dnie Rio Santiago musiała się zebrać spora ilość drogocennego kruszcu. W Peru z pewnością było nadal dosyć złota, żeby zaspokoić zachłanność najbardziej chiwej osoby na świecie. Perspektywa otworzenia kopalni złota była kusząca, ale Clark potrzebował czegoś więcej – przygody. Zbierając w Limie informacje na temat złota natrafił na człowieka o nazwisku Miguel Maldonaldo. Byl on niewielkim posiadaczem ziemskim w Peru i nieoczekiwanie wyjawił Clarkowi, że jest w posiadaniu starej mapy, którą miał stworzyć sam Juan Salinas! Na mapie zaznaczono, gdzie znajdowało się Eldorado! Clark natychmiast zaproponował odkupienie mapy a Maldonaldo natychmiast się zgodził. Cena nie była wygórowana i za 100 amerykańskich dolarów, pożółkła i poprzecierana, stara kartka papieru z mapą znalazła się w kieszeni Clarka. Setki takich map krążyło już po świecie i Clark mógł nabyć nic nie warty kawalek papieru. Nie miał możliwości sprawdzenia autentyczności mapy, ale intuicja podpowiadała mu, że ma w posiadaniu autentyk. Od tej pory wizja odkrycia Eldorado stała się obsesją Clarka.
W lipcu 1947 r. opuścił Limę i ruszył w kierunku Amazonii. Oficjalnie miał szukać rzadkich ziół o właściwościach medycznych i wszyscy przyjaciele nie mogli uwierzyć, że Clark wystawia się na ogromne niebezpieczenstwo z tak błahego powodu. Pociągiem przekroczył Andy docierając do miasteczka Oroya. Tam spotkał Jorge Mendozę, który był przyjacielem jednego z przyjaciól Clarka. Mendoza był człowiekiem w miarę zamożnym i doskonale wykształconym. Zajmował się zawodowo polowaniami w Amazonii i za pieniądze zgodził się być przewodnikiem i tłumaczem w ekspedycji Clarka. Mendoza nie zadawał niepotrzebnych pytań i Clark coraz bardziej ufał poszukiwaczowi przygód z Peru. Obaj wkroczyli w przepastną i niezbadaną dżunglę pełną kolorowych, tropikalnych ptaków, żywiących się owocami nietoperzy, niebezpiecznych węży czających się w zaroślach i bezszelestnie poruszających się jaguarów. Co jakiś czas napotykali żyjących wciąż w epoce kamienia łupanego Indian, którzy w nie wróżącym nic dobrego milczeniu obserwowali z drugiego brzegu rzeki dwóch poszukiwaczy przygód. Indianie nie mieli najlepszej reputacji. Wiele plemion znanych było jak “Łowcy głów” i w co jakiś czas napotykanych w dżungli maleńskich wioskach widziano wiszące ludzkie skóry, ludzkie czaszki obierane z mięsa i proces zmniejszania ludzkich głów, odciętych zabitym przeciwnikom. Indianie nosili ze sobą długie dmuchawki. Była to broń śmiercionośna, miotająca niewielkie zatrute strzały i nosąca bezszelestną śmierć.
Poruszanie się po dżungli stawało się coraz trudniejsze. Obaj podróżnicy bydowali prymitywne tratwy, próbując rzekami szybciej wedrzeć się do serca wiecznie zielonego lasu. Tratwy nie wystarczały na długo i rozpadały się, gdy w wodnych kipielach uderzały w jakiś wystający kamień. Co jakiś czas spotykano Europejczykow, żyjących w dźyngli, uciekinierów z coraz bardziej skomplikowanej cywilizacji. Jednym z nich był Ojciec Antoni -legendarny misjonarz, niemalże tak sławny jak wiek wcześniej dr. Livingstone.
Przez całą tą drogę Clark konsekwentnie utrzymywał, że jego celem są rzadkie tropikalne zioła, gdy któregoś wieczora przy ognisku Mendoza zaczął nagle mówić o złocie. Wówczas po raz pierwszy podczas tej wyprawy padło słowo El Dorado. Clark nie podejmował tematu, ale zdał sobie sprawę, że Mendoza domyślił się czego naprawdę szuka w dżungli. Zakupionym po drodze canoe dotarli do rzeki Ukajali i zatrzymali sie w dużej indianskiej wiosce Pucallpa. Mendoza otrzymał tam wiadomość o śmierci swojego starszego brata. Musiał wrócić na jego pogrzeb do Limy. W Limie okazało się, że brat zostawił mu ogromny spadek i dziesiątki plantacji, którymi Mendoza miał zarządzać. Nieoczekiwanie stał się niezwykle bogatym czlowiekeim. Znalazł swoje złoto i nigdy już nie spotkał się z Clarkiem
cdn…
Graham Hancock uważa, że za tymi śladami po nieznanej kulturze stoją ludzie tacy sami jak my dziś, a ich zaawansowaną cywilizację zniszczył jakiś potworny, naturalny kataklizm. W zgliszcza zamieniła się także wiedza, jaką ci ludzie zdobyli i jedynie jej resztki kontynuowane były przez znane nam z czasów bardziej współczesnych cywilizacje starożytnego Egiptu czy Sumeru. Szczególnie Egipt jest miejscem gdzie wiedza ta nie tylko została przechowywana, ale i dalej rozwijana, co przyczyniło się do niezwykłej pozycji jaką państwo faraonów osiągnęło w starożytności. Od egipskiego słowa khemia pochodzi dzisiejsze słowo chemia. Arabowie nazywali tą naukę, opartą na transmutacji ziemi słowem al-kimiya, co znaczyło tyle co “egipską nauka” i dało początek słowu alchemia. W ten właśnie sposób doceniano mistrzostwo Egipcjan w niektórych przynajmniej dziedzinach wiedzy.
biegunów. Pokazał to na przykładzie tajemniczej mapy Piri Reisa, gdzie można zobaczyć zarys Antarktydy, w miejscu zwanym dziś Ziemia Królowej Maud. Jak wiadomo w czasach Piri Reisa nie tylko nikt nie miał pojęcia o istnieniu Antarktydy, ale tym bardziej o ksztalcie lądu jaki pokrywała gruba warstwa lodu. Hapgood uznał. że ok. 9600 r.p.n.e. (a więc w czasach, kiedy zasypano ostatnie kręgi w Gobekli Tepe) nastąpiło przesunięcie się płaszcza Ziemi o 15 stopni co spowodowało przebiegunowanie i dlatego Antarktyda dziś jest skuta lodem. Hapgood głosił, że 12 tys. lat temu ten kontynent nie tylko był wolny od lodu, ale rozwijała się tam ludzka cywilizacja. Oczywiście spotkalo się to z totalną krytyką ze strony Akademii. W książce “Maps of the Ancient Sea Kings” (“Mapy starożytnych Królów Morza”) dał przykład jeszcze jednej mapy, stworzonej przez francuskiego kartografa Oronteusa Finaeusa (Oronce Finé) w 1531 r. Ona również pokazywała fragment Antarktydy wolnej od lodu. Mapą zainteresowali się kartografowie bazy lotniczej Westover potwierdzając hipotezę Hapgooda na temat możliwości istnienia zaginionej cywilizacji na wolnej od lodu Antarktydzie a także zgodzili się z możliwościa cyklicznego przebiegunowania związanego z przemieszczaniem się płaszcza Ziemi. Takie oświadczenie wywołało sztorm w świecie naukowym. Wojskowych szybko przywołano do porządku. Oświadczyli oni, że swoje kartograficzne badania robili poza godzinami pracy w ramach hobby, natomiast świat naukowy rozszarpał teorię Hapgooda na strzępy uznając ją za nienaukową. Ślady tej teorii można dziś znaleźć w pismach Grahama Hancocka.
geograficznego. Randall Carlson uważa, że rzeczywiście mogło nastąpić przemieszczenie się płaszcza Ziemi – tak jak opisywał je Hapgood – tyle, że to przemieszczenie było nie tyle przyczyną kataklizmu a jego skutkiem. Trzeba tu pamiętać, że lodowiec swoim ciężarem zgniótł część skorupy ziemskiej a następnie kiedy stopniał nastąpiło gwałtowne rozprężenie. Oblicza się, że owo wgłębienie wygniecione przez lód liczyło sobie conajmniej pół kilometra i rozciągalo się na olbrzymim obszarze conajmniej kilku setek tysięcy kilometrów kwadratowych. Ponieważ Ziemia obraca się wokół własnej osi, siła odśrodkowa zepchnęła masę ziemi w kierunku równika. Dlatego średnica Ziemi mierzona na równiku jest większa o ponad 40 km od średnicy mierzonej na południku zerowym. Ogromna ilość lodu jaka powstała podczas epoki lodowcowej zdestabilizowała Ziemię do tego stopnia, że przesunęła się częśc jej płaszcza. Gigantyczna depresja powstała pod wpływem ciężaru lodu zmieniła relację powierzchni Ziemi w tym miejscu w stosunku do jej centrum. Po tym jak lód zniknął, Ziemia w sposób gwałtowny wraca do swojego poprzedniego stanu, co objawia się potwornymi tarciami w rejonie styku wielkich płyt geologicznych.
olbrzymich krzesłach, przy równie potężnym stole. Zaintrygowany tym Mielikow wybrał się w to miejsce wraz ze swoją ekipą badawczą. Okazało się że jaskinia jest zawalona i wypełniona ziemią i kamieniami. Jednak już pobieżne wykopaliska doprowadzily do znalezienia dużej ilości antycznie wyglądających kości. Kości wyglądaly na ludzki jednak były znacznie większych rozmiarów. Mielikow zabrał ze sobą kilka ze znalezionych kości i przekazał je do zbadania naukowcom.
Znalezisko w Gruzji bylo na tyle intrygujące, że Science Channel wysłał tam wlasną ekipę filmową, która miała zbadać całą sprawę na miejscu. W wyprawie wziął udzial Bruce Fenton, autor ksiażki pt. “Ancient Aliens in Australia”. Fenton w przeszłości wygłosił wiele kontrowersyjnych teorii na temat zamierzchłej przeszłości naszej cywilizacji. M. in. uznał on, że Majowie byli hybrydami Plejadian a ich krew miała halucynogenne wlaściwości – co tłumaczyło masowe ofiary ludzkie jakie składały mezoamerykańskie cywilizacje. Okazało się, że cała okolica jaskini, w któorej znaleziono kości gigantów usiana jest pozostałościami po nieznanej nam bliżej megalitycznej cywilizacji. Natrafiono na pozostałości po kamiennej drodze, którą musiano zbudowac wiele tysięcy lat temu. Pytanie brzmi: kto mógł sprostać takiemu poważnemu inżynieryjnemu zadaniu, któore wymagało transportowania wielu ton kamieni i po co komu droga w miejscu, które jest kompletnym, dziewiczym pustkowiem?
W miejscu tym znajdują się także ruiny niewielkiego, kamiennego fortu. Nie wiadomo kto go zbudował. Bloki skalne połączone są cementem, który pobieżnie oceniono na 2200 lat. Czy jest to dzieło gruzińskich gigantów? Nie wiadomo, bo w miejscu tym nie prowadzi się żadnych badań archeologicznych. Wg Fentona cement użyty jako spoiwo w budowie kamiennej striuktury zrobiony był ze zmielonych kości (!) dzięki czemu miał on nabrać niezwykłej twardości. Oceniono, że kości (ludzkie) stanowiły ok 25% cementu. Fenton jednak nie podparl tego twierdzenia żadną konkretną analizą a nawet fotografią. Istnienie gigantów w tym regionie potwierdzają nie tylko rozliczne miejscowe legendy, ale także greckie mity. Analizował je Jason Colavito w swojej ksiażce pt: Jason and the Argonauts through the Ages (“Jazon i Arogonauci poprzez wieki”). Grecy nazywali Gruzję Kolchidą, a Jazon szukał tam “Złotego Runa”. To tam do skały miał być przykuty gigant Prometeusz, któremu za karę, że wyjawił ludziom tajemnicę ognia, orzeł codziennie wyrywal wątrobę, która regenerowala się następnego dnia. W gruzińskich legendach znajduje się podobna historia o gigancie Amiranim przykutym do skały za karę, że przekazał ludziom zakazaną wiedzę. Nie wiadomo czyja historia była pierwsza. Czy Grecy zaadaptowali opowieść o Amiranim i nazwali go Prometeuszem czy może było odwrotnie. Gruzini utrzymują, że mit o Amiranim ma conajmniej 3 tys. lat, ale gruzińscy naukowcy nie są miarodajni, bo często ponad naukę stawiają swoje nacjonalistyczne ambicje i dlatego do ich rewelacji należy podchodzić sceptycznie.