Niedzielna Paralaksa była z pewnością czymś w rodzaju jazdy bez trzymanki, po mocno wyboistej drodze. Początkowo program miał się nie odbyć, ale w ostatniej chwili z Ivelliosem wprowadziliśmy go do ramówki Radia Paranormalium na niedzielę. Oczywiście trzeba było jakoś zmierzyć się z tematem, który do ostatniego momentu nie zdążył się wykrystalizować. Pozostał jedynie instynkt i nastrój chwili, który nadaje ton opowieści. Listopad – szczególny miesiąc z dwunastu jakie mamy do dyspozycji w roku, nadał ten ton i stał się kanwą do rozważań na temat natury upływającego czasu, który stał się najistotniejszym czynnikiem naszego życia. Nie tylko wyznacza jego granice, ale ma także wiele zaskakujących właściwości i cech, które ustawiają go w rodzaj ruchomych ram. Czas mimo, że wygląda na wartość monumentalną i niewzruszoną – jak wszystko w naszym życiu jest elementem dynamicznym i jego kształt radykalnie odbiega od prostej, zwektorowanej linii z punktu A do punktu B. Diabeł jak zawsze tkwi w szczegółach i o tym była ostatnia Paralaksa, którą rozpoczęła historia jaka pojawiła się w moim śnie, kiedy to biało-czerwony latający spodek wylądował na pełnej mleczy i kaczeńców łące, ktorego pasażerkami okazały się kosmitki w biało-czerwonych kostiumach kąpielowych, w formie dokładnie sklonowanej Marylin Monroe. To oczywiście otwiera kolejną puszkę Pandory prowadząc do miejsca gdzie czas i pozostałe trzy wymiary tracą swoją wyrazistość i jeśli ktoś jest zdesperowany – szuka wytłumaczenia u wróżki albo na kanapie u psychoanalityka… Osobiście takiej potrzeby nie czuję a i znaczenie takiej projekcji nie do końca musi być ważne w obliczu kolorowego i soczystego piękna, które tak mocno wyróżnia się na tle listopadowych szarości.
Zapraszam do odsłuchania audycji!
Na stronie Radia Paranormalium:
https://www.paranormalium.pl/2139,sluchaj
i na YT:
Niewielu z nas spędza swoje życie samotnie. Są jednak tacy, którzy właśnie taki stan preferują. Mimo, że jesteśmy gatunkiem stadnym przez całą historię ludzkości przewijają się ludzie, którzy dobrowolnie wybierają samotność. Często nazywa się ich pustelnikami. Większość z nich dokonała takiego wyboru z pobudek religijnych. Nawet Jezus zdecydował się spędzić 40 dni samotnie na pustyni, zanim zaczął głosić swoją naukę. Samotność dodaje tajemniczej siły. Budda na przykład również spędził długi czas sw samotności zanim wyruszył nauczać świat. Innym rodzajem pustelników są ci, którzy przeciwko czemuś protestują. Są to ci, którym nie podoba się świat, w którym żyją i zamiast siłą nawracać go na “lepszą” drogę, instynktownie ciążą ku samotności odcinając się od świata. Nie jest to bynajmniej fenomen ostatnich lat. Już 5 tys. lat temu niektórzy ludzie w Chinach zaszywali się w pustelni, bo nie mogli znieść panującego cesarza. Trzecia grupa pustelników to artyści, dla których powody estetyczne są wystarczające aby porzucić świat i żyć samotnie. Wśród nich są pisarze jak Henry Thoreau czy naukowcy tacy jak Newton czy Einstein, który lubił zamykać się w swojej pracowni i całymi dniami nie widzieć nikogo. Dzisiejsze czasy niosą wraz z internetem jeszcze jeden fenomen pustelnictwa – wirtualną społecznośc pustelników, co samo w sobie brzmi nieco absurdalnie. Na stronie hermitary.com można w czat roomie prowadzić rozmówki “między nami pustelnikami”. Do tego chat roomu niełatwo się dostać. W sposób drobiazgowy sprawdza się tam kto jest prawdziwym pustelnikiem a kto nie…
Kiedy pustelnik został złapany jego historia stała się powszechnie znana. Chris Knight od razu przyznał się do wszystkich zarzuconych mu kradzieży i zgodził się z sędzią, że należy mu się za to więzienie. Do Maine przyjechało ponad 500-set dziennikarzy którzy chcieli poznać historię kogoś, kto przez 27 lat żył samotnie w lesie. Chris Knight jednak nie odezwał się ani jednym słowem. Zniechęceni dziennikarze jeden po drugim zaczęli się pakować i wyjeżdżać. Michael Finkel również był dziennikarzem i pisarzem. Mieszkał w tym czasie w Montanie. Wiedział już, że pustelnik do nikogo się nie odzywa. Postanowił więc napisać do niego list. Odręczny – taki jaki pisało się w czasach analogowych. List wysłał do wiezienia powiatowego, gdzie przetrzymywano Knighta i ku jego zdumieniu dziesięć dni później otrzymał odpowiedź. Nie była to długa odpowiedź, ale trudno się takiej spodziewać po człowieku, który nie wydobył z siebie żadnego słowa przez 27 lat. Po sposobie w jaki napisany był list Finkel od razu wiedział, że ma do czynienia z kimś nie tylko o wysokim poziomie inteligencji, ale także kryjącym w sobie niezwykłą historię. Kiedy jechał do więzienia w Maine, zastanawiał się dlaczego to właśnie z nim chce rozmawiać Knight a nie z setkami innych dziennikarzy, którzy prosili go o rozmowę. Tajemnica okazała się bardzo prosta. List który napisał do więzienia Finkel był napisany ręcznie i ten fakt sprawił, że Knight przyjął to bardzo personalnie. Pierwsze lody zostały przełamane.
Z książek dowiedzieli się m. in., że jeśli zakopać kontenery z wodą tuż pod powierzchnią ziemi, to będą one zbierać ciepło ze słońca nagrzewającego jej powierzchnię. Dzięki temu mogli zbudować cieplarnię, w której uprawiano warzywa przez okrągły rok, co w zimnym Maine jest rzeczą – oględnie mówiąc – trudną. Dzięki temu nie musieli zapłacić nawet centa za elektryczność. Jedzenie zdobywano w lesie: polowano i łowiono ryby. Chris Knight lubił takie życie. Nigdy nie czuł, że czegoś mu brakuje. Nie ciągnęło go też do innych ludzi. Kiedy miał dwadzieścia lat zatrudnił się jako instalator systemów grzewczych. To wówczas jego brzemienna w skutki decyzja dojrzała na tyle, że wprowadził ją natychmiast w życie. Pojechał swoim nowiutkim, prosto z igły żółtym Subaru nad Mooshead Lake. Zaparkował samochód w krzakach, zostawił kluczyki i tak jak stał wszedł do lasu. Przez 27 lat nikt nie zobaczył go ponownie. Nie miał zamiaru się pokazywać i gdyby nie aresztowanie, to mieszkałby w lesie po dziś dzień. Zył w lesie i chciał umrzeć w lesie. Nie robił zdjęć i nie prowadził pamiętnika. Była to jego osobista decyzja. Żółte Subaru było najdroższym przedmiotem jaki w życiu posiadał. Kupił go na raty i jego brat został żyrantem tej pożyczki, żeby Chris mógł mieć to auto. Kiedy go aresztowano jedno z jego pierwszych zdań dotyczyło właśnie tego samochodu. Nadal czuł się źle, że przez to auto wprowadził brata w kłopoty.
machinalnie odebrał. Demon znów dzwonił do niego i powiedział: “Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem!” i rozłączył rozmowę. Po audycji Bill wrócił do domu i gdy parkował samochód w garażu zobaczył, że coś leży na podłodze. Była to satanistyczna biżuteria. Bill pozbył się jej tak szybko jak to tylko było możliwe. Na drugi dzień w kościele pierwszy telefon jaki zadzwonił w jego biurze był… a jakże – od demona! Demon pytał czy Bill znalazł to co mu zostawił. “W imię Jezusa Chrystusa – zostaw mnie w spokoju” – wykrzyknął na dobre przestraszony Bill. 
Wszystko zaczęło się pod koniec 1988 r. w Lakeland na Florydzie w kościele Carpenter’s Home. Bill był wtedy dwudziestolatkiem i pracował w chrześcijańskiej radiostacji, w takim amerykańskim odpowiedniku Radia Maryja. Akurat zbliżała się jego audycja i Bill powoli przygotowywał się do jej rozpoczęcia. Do studia wszedł jego kolega Rick z miną wskazującą na wyraźny niepokój. Bez niepotrzebnych wstępów opowiedział Billowi o tym, że dostał właśnie telefon od młodej dziewczyny, która wyznała mu, że jest opętana przez demona. Bill wiedział, że nie jest to żart, bo Rick znany był ze swojego poważnego i skromnego sposobu bycia. Grymas szoku na jego twarzy potwierdzał tylko, że Rickowi przydarzyło się coś bardzo niepokojącego. Nabrzmiewającą emocjami ciszę przerwał nagle dzwonek telefonu. Bill podniósł słuchawkę. Dzwoniła dziewczyna o imieniu Lacey. Bill wymówił jej imię na głos jakby chciał je od razu zapamiętać. Strach na twarzy Ricka przybrał wyraz paniki. “To ona” – wyszeptał przez zbielałe wargi. Dziewczyna powiedziała, że ma szesnaście lat. Miała przestraszony głos, ale brzmiała rozsądnie i normalnie aż do momentu, gdy powiedziała, że jest opętana przez demona i za dwa tygodnie, w święto Halloween ma zostać złożona w ofierze. Bill na chwilę zaniemówił. Pracował w radio już od kilku lat i często odbierał dziwne i niepokojące telefony. Nikt jednak do tej pory nie powiedział mu, że ma zostac złożony w ofierze! Dziewczyna była naprawdę przestraszona i Bill wciąż nie mógł się zdecydować, czy chce uwierzyć w jej historię. W końcu zwyciężyło w nim chrześcijańskie miłosierdzie. Z pewnością dziewczyna potrzebowała jakiejś pomocy. Bill znał wiele kościołów pomagających pokłóconym z życiem nastolatkom, dając im spokojne i bezpieczne miejsce by mogli poukładac myśli.
Jeśli zaczęliście podejrzewać, że coś się ze mną stało i zaczynam namawiać was do peyotlu to już wyjaśniam, że do takich wniosków doszedłem nie ja a Roy Horne w swojej książce “Mandela Effect – Asscention” (Efekt Mandeli – wzlatywanie”). W naszej cywilizacji kwestia psychodelików została całkowicie zdemonizowana i sprowadzona wyłącznie do niebezpiecznego w swoich konsekwencjach użytku rekreacyjnego – dla przyjemności. Horne zaintrygowany doświadczeniem jakie przeszedł zainteresował się technikami tolteckich szamanów, gdzie technika wprowadzania się w sen jeszcze bardziej wzmacnia kontakt z równoległym światem. Zauważył też, że da się widzieć świat bez szumu także bez peyotlu i medytacji. Ostatni raz zażył peyotl aż 40 lat temu! Ten stan oświecenia można osiągnąć poprzez ćwiczenia w utrzymywaniu własnej energii, która zatrzyma wszystko to, co płynęło do nas ze strony mózgu a nie serca. Wówczas żyjemy zgodnie z intencją jaka buduje nasze pragnienia. Buduje ona ścieżkę. Dla Hornea jest to “Ścieżka Wojownika”. Jej podstawą jest wspomniana intencja na której tworzy się czysta wola (bez udziału naszego ego), która motywuje intencje. Można mieć dobre intencje, ale bez czystej, nieskazitelnej woli nigdy nie osiągną one realizacji. Stanu tego nie da się opisać, bo można go tylko doświadczyć. Nie chodzi tu więc o to, aby zrealizować jakiś cel do którego dążymy w życiu, ale żeby zrozumieć kim jesteśmy, czym jest nasza dusza i dopiero wówczas pojawia się droga i wola do tego aby na nią wkroczyć. To właśnie wola napędza nasze życie i nadaje mu sens.
Roy Horne ma obecnie 67 lat i przyznaje, że na drogę, którą sobie obrał miały także wpływ książki Castanedy. Jego pierwsze książki opisują doświadczenie z peyotlem, ale od czasu “Drogi do Ixtlan” Castaneda pisze o takim samym stanie oświecenia bez wpływu psychodelików. John M Allegro napisał książkę pt: “Sacred Mushroom and The Cross” (“Święty grzyb i Krzyż”). Allegro był światowej klasy specjalistą w tłumaczeniu i interpretacji antycznych tekstów. Znał wiele języków używanych w starożytności. To dlatego zaproszono go do wąskiego grona ekspertów, które tłumaczyło Zwoje z Qumran. Ta praca kompletnie zrujnowała jego karierę. Naukowcy, którzy pracowali przy tłumaczeniu tych zwojów w sposób naturalny starali się dopasować ich tłumaczenie do własnej wiary. Allegro uważał to za zafałszowywanie prawdy. Teologia, etyka, Bóg (!) nie miały dla niego żadnego znaczenia, gdy tłumaczył zwoje. W swojej pracy dążył jedynie do tego aby przekazać co mówią słowa napisane dwa milenia temu. Deską do trumny jego kariery było odkrycie, że chrześcijaństwo nie było niczym innym tylko kultem zażywającym halucynogenne grzybki (!) Sam Jezus w tym układzie to Amanita muscaria – muchomor (!) Coś takiego badacze pisma świętego nie mogli mu darować . Allegro surowo osądzono, ukrzyżowano i wyrzucono z hukiem ze środowiska naukowego. 
Nawet – wydawałoby – się martwe przedmioty w oczach szamana mają świadomość bo są energią. Wszystko co jest zbudowane z energii ma kontakt ze wszystkim innym przez – patrząc na to z punktu widzenia fizyki kwantowej – pole energii punktu zerowego. Także kamień pulsuje w specyficznej częstotliwości, i nawet jeśli nie ma tych atrybutów co człowiek – takich jak logika i rozumienie – to kamień reaguje w kontakcie z człowiekiem, bo wchodzi w jego pole energetyczne. Podobnie jest ze wszystkim innym. W przypadku np. roślin ten kontakt z nią jest silniejszy i zaczyna mieć charakter emocjonalny, bo pozwala np. na komunikację z rośliną. Przeprowadzone na roślinach doświadczenia wykazały, że roślina zdaje sobie sprawę z tego co się wokół niej dzieje. Jeśli chodzi o zwierzęta to niewątpliwie szamani są w stanie z nami rozmawiać – oczywiście w sensie abstrakcyjnym bo trzeba się nauczyć ich słuchać. W oczach szamana całe nasze otoczenie jest w jakiś sposób powiązane ze sobą. Jeśli weźmiemy kamień, który ma w sobie strukturę krystaliczną, można dzięki niemu wzmocnić taki kontakt z światem (kryształowe czaszki?). Niektóre rodzaje skał stymulują wrażliwość spirytualną inne chronią. Podobnie jest z roślinami. Medytacja i podniesiony stan świadomości umożliwia kontakt z rośliną i stąd szaman wie w jaki sposób użyć jej np. w celach leczniczych.
Szamani Tolteków znaleźli sposób na zbieranie, kontrolowanie i wykorzystywanie energii natury. Potrafili rzucać piorunami i manipulować wodą, ziemią i ogniem. Źli szamani nie mieli problemów by zabić człowieka – spalić go na popiół. Jeśli czegoś chcieli – potrafili manipulować umysłem swojej ofiary aby to osiągnąć. Współcześni tolteccy szamani więcej wagi przykładają na zrozumienie świata i własną świadomość co ma przynieść pożytek ludzkości i w ten sposób próbują odrodzić starożytną tradycję. Nadal potrafią manipulować energią, ale swój wysiłek poświęcają na doskonalenie samych siebie. Energia wykorzystywana jest najwyżej do samoobrony lub do uleczenia kogoś. Świat jest pełen rozmaitych istot, które żyją poza naszym wymiarem, są jednak w stanie podróżować miedzy wymiarami. Zasiedlona jest także strefa buforowa pomiędzy wymiarami. Toltekowie wierzą, że istoty które je zamieszkują są emocjonalnymi wampirami. Żywią się energią. Oprócz tego istnieją jeszcze rozmaite duchy. Jedne oddziaływują subtelnie a inne są agresywne. Szaman potrafi dostrzec takie niebezpieczeństwa ale zwykły człowiek niestety staje się łatwą ofiarą takich istot. Leader wierzy, że urządzenia elektroniczne są w stanie pomóc w wykryciu takich niebezpieczeństw i sam pracuje nad ich stworzeniem od 17 lat. Zamierza on wkrótce zademonstrować efekt swojej pracy. Wiedza Tolteków dzięki temu wejdzie w nowe czasy i nową jakość.
Nauczyciel Leadera – Carlos Castaneda – to człowiek enigma, otoczony mgłą tajemnicy. Pierwsze jego trzy książki jakie napisał były tezami jego doktoratu z antropologii. Pisał o szamaniźmie a jego książki osiągnęły łączny nakład 30 mln egzemplarzy. Mimo, że były rozprawami naukowymi czytało się je jak powieść. Magazyn “Time” umieścił go na swojej okładce dwukrotnie. Powszechnie nazywany był ojcem chrzestnym ruchu “new age”. Będąc naukowcem był jednocześnie prawdziwym szamanem. Wiele zjawisk, które odbierane są dziś jako jego wizja były dokładnym zapisem tego co obserwował. W książce “Kompendium: Aktywna strona nieskończoności” opisywał np. moment, w którym oderwał się od skalnego klifu i unosił się w powietrzu.
Każdy człowiek ma określoną ilość swojej własnej energii. Ta energia podobnie jak energia ziemi nie może być zmierzona przez aparaturę naukową. Można co najwyżej zmierzyć aktywność biochemiczną, elektryczną i do pewnego stopnia magnetyczną. Energia, którą nazywamy życiem ma naturę energii punktu zerowego i szaman jest w stanie ją dostrzec. Ma ona kształt kokona, który szczelnie otacza każdego z nas. Jej typowy zasięg to metr od naszego ciała. Kiedy ktoś jest chory albo w stanie letargu warstwa ta kurczy się do kilkudziesięciu centymetrów i nawet ludzie niewytrenowani w szamaniźmie potrafią poczuć tą nikłą energię. Energię emituje głowa i płynie ona do stóp by wrócić z powrotem w zamkniętym obiegu. Strumień tej energii złożona jest z mniejszych wiązek, w których poszczególne włókna mają grubość ludzkiego włosa a czasem nawet ołówka. Wszystkie przechodzą przez jeden specjalny punkt zwany punktem połączenia, który jest wielkości dwuzłotówki. U dziecka ten punkt jest w ruchu i stabilizuje się wraz z dorastaniem. To dlatego, jeśli ktoś trzyma w dłoni jabłko to wszyscy którzy na nie patrzą również widzą jabłko. Jeśli jednak zmienić położenie tego punktu nawet o milimetr – nagle zaczyna się widzieć inne energie, których nie można zobaczyć normalnie. Jeśli przesunąć taki punkt zbyt daleko – widzi się wówczas zupełnie inny świat – świat astralny. Świat w którym żyjemy będzie wciąż obecny, ale dołączy do niego wizja świata astralnego. Wszyscy ludzie, którzy posiadają paranormalne umiejętności, mają ten punkt połączenie w ciągłym ruchu i odbiera on inny system energii.
Eksperymenty jakie na nim przeprowadzano dodatkowo wzmocniły jego ponadnaturalne umiejętności. Jednak lata pracy dla amerykańskich międzynarodowych agencji prowadzących eksperymenty nad umysłem doprowadziły go do ciężkiej choroby i zniszczenia związku małżeńskiego. Wrócił do równowagi poprzez deprogramowanie umysłu i ćwiczenia psychologiczne, których teraz uczy innych. Zajęło mu to dwa lata. Swerdlow uważa, że projekt “Montauk” nigdy nie został zamknięty. Niekoniecznie jest on konkretnie umiejscowiony w Montauk, bo może być realizowany równie dobrze w jakimś innym miejscu a nawet w innym niż USA kraju. Stworzono tam programy prześladowania, obserwacji a nawet zabijania. Wystarczy odpowiedni zbieg wypadków, żeby uruchomić w człowieku jego zaprogramowane zbrodnicze zdolności.
Pomysł z inwazją kosmitów został stworzony jeszcze za czasów III Rzeszy i opowiedział o nim Wernher von Braun pod koniec swojego życia. Plan był prosty: najpierw wystraszyć ludzi komunizmem, potem terroryzmem, następnie jakimś narodem, asteroidą i na koniec atakiem kosmitów po to, aby ludzie nie mieli wątpliwości, że światowy rząd jest im niezbędny do przetrwania. Inwazja kosmitów miała być zwykłym oszustwem – iluzją – ale ludzie myśleliby, że dzieje się naprawdę. Wówczas wszystkie państwa musiałyby się zjednoczyć i stworzyć wspólną armię potrzebną do obrony Ziemi. Rewelacja von Brauna, która w jego czasach wydawała się pozbawiona sensu, dziś wypełnia się na naszych oczach. Np NASA informuje nas, że w przestrzeni kosmicznej znajdują się setki milionów planet podobnych do naszej, co zakłada istnienie pozaziemskiej cywilizacji. Nawet Watykan mówi ostatnio, że ewentualni kosmici to nasi bracia w Chrystusie. Wszystko to jest częścią scenariusza do spodziewanej i wymyślonej inwazji kosmitów. Ci, którzy to robią wedzą, że jeśli stworzą atmosferę strachu, to otworzy ona umysł na tyle, że będzie on podatny na kontrolę i otwarty na ściąganie i wprowadzenie nowych informacji. Dzięki temu można zaprogramować całą populację i stworzyć kod, który wprowadzi w życie odpowiednie zachowania. Końcowym celem jest globalna dominacja oraz pełna kontrola nad każdym aspektem życia. Wielu ludzi uważa, że takie zdarzenia jak masakra w kinie w mieście Aurora czy w szkole w Sandy Hook w CT jest jednym z narzędzi programowania. Tworzy to powstawanie natychmiastowych teorii konspiracji, które za każdym niemalże razem idą za daleko. Ludzie którzy bezpośrednio stoją za takimi tragicznymi wydarzeniami sami mają zaprogramowany umysł i nie wiedzą co robią. Kimś takim – można powiedzieć prototypem – był być może Sirhan Sirhan, który zabił Roberta Kennedy’ego.
Mimo, że inwazja kosmitów przygotowywana przez Illuminatów jest fikcją, Swerdlow jest przekonany, że istnieją inne cywilizacje pozaziemskie. Ci, którzy je reprezentują to nie tylko postaci z innej planety, ale także postaci międzywymiarowe. Przybywają do nas z jakiejś alternatywnej rzeczywistości. To, co robimy w naszej fizycznej realności ma wpływ nie tylko na nas samych, ale przechodzi także do przestrzeni międzywymiarowej i ma wpływ na tamtą realność. Dlatego takie istoty poważnie traktują to co się dzieje w naszej przestrzeni i przybywają do nas, aby obserwować sytuację i realizować własne cele. Nie ma wątpliwości, że istnieją tam także siły demoniczne, które mają być częścią nowej globalnej religii, dzięki czemu Illuminaci mogą dotrzeć do niższych postaci astralnych, którym oddają cześć i mogą odprawiać seksualne rytuały, używając ludzkiej osoby jako medium. Postaci te mogę wejść w taką osobę i współdziałać z uczestnikami rytuału. Bohemian Grove w Kalifornii jest przykładem miejsca, gdzie dokonuje się rytuałów astralnych, które przywołują rozmaite stworzenia do fizycznej rzeczywistości po to, aby zdobyć moc z tego poziomu egzystencji. Jest to energia negatywna, napastliwa służąca złu.
Kilka dni później zauważyła, że ma coś pod skórą prawego ramienia. Szybko skojarzyła to z nocnym bólem. Postanowiła pokazać to miejsce swojej matce. Ta doszła do wniosku, że musi to być śrut z wiatrówki i zamówiła wizytę u lekarza. Lekarz początkowo potwierdził, że jest to śrut, który dostał się pod skórę dziewczynki tyle, że nie znalazł żadnej rany, żadnego pęknięcia na skórze, przez które taki śrut mógłby się tam dostać. W końcu uznał, że skoro nie śrut, to będzie to kaszak. Na dodatek na tyle niegroźny, że nie wymaga interwencji chirurgicznej jeśli nie zmieni kształtu lub nie zacznie boleć. Od tego czasu Natalie zaczęła mieć coraz poważniejsze problemy zdrowotne. Dwa lata później usunięto jej ze śledziony cystę wielkości grapefruita. Lekarz stwierdził także nadciśnienie wewnątrz gałki ocznej. Po wielu latach Natalie udała się do dermatologa. Chciała usunąć dziwne ciało pod skórą na jej ramieniu. Dermatolog uznał jednak, że jeśli ten obiekt nie powoduje bólu ani się nie rozrasta, to nie ma powodu aby dokonywać operacji. Do 24 roku życia obiekt nie zmienił ani swojego położenia ani wielkości.
