Kolejna Polaraxa. Jak na razie czwarta i jest serią rozmaitych historii jakie w ostatnich dwóch dniach zwróciły moją uwagę. Omawiane są najnowsze zdjęcia jakie podobno zrobiono podczas tajemniczej wyprawy admirała Byrda na Antarktydę w 1946/47 r. Do tego najnowsze, sensacyjne doniesienia z tego kontynentu, wyprawa na sondzie Juno dookoła Jowisza, nieoczekiwane konsekwencje uderzenia asteroidy Chicxulub, zwanym zabójcą dinozaurów, historia małżeństwa Hillów, ich abdukcji opowiedzianej poprzez wirtualną rzeczywistość, implanty i przyszły Człowiek 2.0 i na koniec kilka słów o starości i poczciwym prawdziwku. Zapraszam!
Niewielu z nas spędza swoje życie samotnie. Są jednak tacy, którzy właśnie taki stan preferują. Mimo, że jesteśmy gatunkiem stadnym przez całą historię ludzkości przewijają się ludzie, którzy dobrowolnie wybierają samotność. Często nazywa się ich pustelnikami. Większość z nich dokonała takiego wyboru z pobudek religijnych. Nawet Jezus zdecydował się spędzić 40 dni samotnie na pustyni, zanim zaczął głosić swoją naukę. Samotność dodaje tajemniczej siły. Budda na przykład również spędził długi czas sw samotności zanim wyruszył nauczać świat. Innym rodzajem pustelników są ci, którzy przeciwko czemuś protestują. Są to ci, którym nie podoba się świat, w którym żyją i zamiast siłą nawracać go na “lepszą” drogę, instynktownie ciążą ku samotności odcinając się od świata. Nie jest to bynajmniej fenomen ostatnich lat. Już 5 tys. lat temu niektórzy ludzie w Chinach zaszywali się w pustelni, bo nie mogli znieść panującego cesarza. Trzecia grupa pustelników to artyści, dla których powody estetyczne są wystarczające aby porzucić świat i żyć samotnie. Wśród nich są pisarze jak Henry Thoreau czy naukowcy tacy jak Newton czy Einstein, który lubił zamykać się w swojej pracowni i całymi dniami nie widzieć nikogo. Dzisiejsze czasy niosą wraz z internetem jeszcze jeden fenomen pustelnictwa – wirtualną społecznośc pustelników, co samo w sobie brzmi nieco absurdalnie. Na stronie hermitary.com można w czat roomie prowadzić rozmówki “między nami pustelnikami”. Do tego chat roomu niełatwo się dostać. W sposób drobiazgowy sprawdza się tam kto jest prawdziwym pustelnikiem a kto nie…
Kiedy pustelnik został złapany jego historia stała się powszechnie znana. Chris Knight od razu przyznał się do wszystkich zarzuconych mu kradzieży i zgodził się z sędzią, że należy mu się za to więzienie. Do Maine przyjechało ponad 500-set dziennikarzy którzy chcieli poznać historię kogoś, kto przez 27 lat żył samotnie w lesie. Chris Knight jednak nie odezwał się ani jednym słowem. Zniechęceni dziennikarze jeden po drugim zaczęli się pakować i wyjeżdżać. Michael Finkel również był dziennikarzem i pisarzem. Mieszkał w tym czasie w Montanie. Wiedział już, że pustelnik do nikogo się nie odzywa. Postanowił więc napisać do niego list. Odręczny – taki jaki pisało się w czasach analogowych. List wysłał do wiezienia powiatowego, gdzie przetrzymywano Knighta i ku jego zdumieniu dziesięć dni później otrzymał odpowiedź. Nie była to długa odpowiedź, ale trudno się takiej spodziewać po człowieku, który nie wydobył z siebie żadnego słowa przez 27 lat. Po sposobie w jaki napisany był list Finkel od razu wiedział, że ma do czynienia z kimś nie tylko o wysokim poziomie inteligencji, ale także kryjącym w sobie niezwykłą historię. Kiedy jechał do więzienia w Maine, zastanawiał się dlaczego to właśnie z nim chce rozmawiać Knight a nie z setkami innych dziennikarzy, którzy prosili go o rozmowę. Tajemnica okazała się bardzo prosta. List który napisał do więzienia Finkel był napisany ręcznie i ten fakt sprawił, że Knight przyjął to bardzo personalnie. Pierwsze lody zostały przełamane.
Z książek dowiedzieli się m. in., że jeśli zakopać kontenery z wodą tuż pod powierzchnią ziemi, to będą one zbierać ciepło ze słońca nagrzewającego jej powierzchnię. Dzięki temu mogli zbudować cieplarnię, w której uprawiano warzywa przez okrągły rok, co w zimnym Maine jest rzeczą – oględnie mówiąc – trudną. Dzięki temu nie musieli zapłacić nawet centa za elektryczność. Jedzenie zdobywano w lesie: polowano i łowiono ryby. Chris Knight lubił takie życie. Nigdy nie czuł, że czegoś mu brakuje. Nie ciągnęło go też do innych ludzi. Kiedy miał dwadzieścia lat zatrudnił się jako instalator systemów grzewczych. To wówczas jego brzemienna w skutki decyzja dojrzała na tyle, że wprowadził ją natychmiast w życie. Pojechał swoim nowiutkim, prosto z igły żółtym Subaru nad Mooshead Lake. Zaparkował samochód w krzakach, zostawił kluczyki i tak jak stał wszedł do lasu. Przez 27 lat nikt nie zobaczył go ponownie. Nie miał zamiaru się pokazywać i gdyby nie aresztowanie, to mieszkałby w lesie po dziś dzień. Zył w lesie i chciał umrzeć w lesie. Nie robił zdjęć i nie prowadził pamiętnika. Była to jego osobista decyzja. Żółte Subaru było najdroższym przedmiotem jaki w życiu posiadał. Kupił go na raty i jego brat został żyrantem tej pożyczki, żeby Chris mógł mieć to auto. Kiedy go aresztowano jedno z jego pierwszych zdań dotyczyło właśnie tego samochodu. Nadal czuł się źle, że przez to auto wprowadził brata w kłopoty.
konsekwencje z którymi będą musiały radzić sobie przyszłe pokolenia zwłaszcza, że wraz z rozpylaniem substancji chemicznych w atmosferze zmieni się skład powietrza, którym oddychamy, co może mieć i ma poważny wpływ na całą ziemską populację. Nie trzeba daleko szukać przykładu takiego globalnego wpływu na jakość życia i zdrowie ludzkości. Od lat 60-tych każdego roku pompuje się w glebę miliardy ton trujących pestycydów i ich efekt na ludzkie zdrowie już daje znać o sobie. Człowiek odgrywając rolę Boga nie bierze często odpowiedzialności za swoje czyny i nie jest w stanie przewidzieć ich dalekosiężnego efektu – mimo to nie ma moralnych hamulców aby powstrzymać się od takiego działania zostawiając jego efekt następnym pokoleniom. Dr James Roger Fleming w książce “Fixing the Sky – Checkered History of Weather and Climat Control” (“Naprawianie nieba – burzliwa historia pogody i kontroli klimatu”) przestrzega przed eksperymentami z ziemską atmosferą pisząc: 
Upolitycznienie problemu globalnego ocieplenia zaczęło się od Kanadyjczyka Maurice Stronga. urodzonego w Manitobie, w rodzinie zaprzysiężonych marksistów. Jego matka była aktywistką i nawet wybrała się do Chin, gdzie marksizmu uczyła się wprost od Mao-tse tunga. Maurice Strong wyemigrował do USA gdzie zarobił fortunę na ropie naftowej, ale marksizm wyraźnie płynął w jego żyłach. Stał się członkiem Klubu Rzymskiego, który do dziś jest centralną siłą napędzającą propagandę globalnego ocieplenia. Głównym problemem świata jaki dostrzegał Klub Rzymski jest nadmierna populacja ludzka na naszej planecie, która zużywa ziemskie zasoby szybciej niż są one w stanie się zregenerować. Teoria ta oparta była o filozofię Thomasa Malthusa, do której Strong dodał, że kraje zindustrializowane zużywają zasoby ziemskie w tempie szybszym niż narody nie dotknięte industrializacją. Jako przykład podał USA które zaraz po II WŚ stanowiąc zaledwie 6% światowej populacji zużywało 42% światowych zasobów. W książce Elaine Dewar “Cloak of Green” (“Zielona zasłona”) autorka zamieszcza fragment rozmowy ze Strongiem, gdzie jako główny problem świata widzi on właśnie kraje zindustrializowane i wygłasza tam pogląd, że ludzkość jest odpowiedzialna za to aby je zlikwidować. Problem w tym, że nie była to niewinna polityczna deklaracja, bo Maurice Strong był w stanie wprowadzić ją w życie.
funkcjonują instytucje, które nie są kontrolowane i sprawdzane przez nikogo a jednocześnie mają globalny wpływ na światową politykę. Dewar spędziła ze Strongiem 5 dni w ONZ-cie. opisując w jaki sposób tworzy on platformę, dzięki której sprzedaje globalny kryzys środowiska naturalnego i nową, globalną kontrolę polityczną. Żeby mieć wpływ na świat trzeba znaleźć problem, który przekracza narodowe granice. Alexander King w swojej książce: “The First Global Revolution: A Report by the Council of the Club of Rome” (“Pierwsza globalna rewolucja: raport Rady Kluby Rzymskiego”) z 1991 r. napisał, że stanęło na globalnym ociepleniu, którego nie są wstanie rozwiązać poszczególne kraj. Dlatego musi powstać rząd światowy który tym się zajmie. Niemalże wszystkie teorie konspiracji z jakimi dziś mamy do czynienia powstały dlatego, że rządy nieustannie usiłują coś przed nami ukryć! Strong doskonale wiedział, że każdy rząd da się kontrolować poprzez biurokrację jaką tworzy. Amerykańska pisarka Mary McCarthy powiedziała kiedyś, że 
takie antyhumanistyczne poglądy zyskują przychylnych słuchaczy w osobach ludzi władających tym światem. Klub Rzymski napisał to wprost: ludzkość jest wrogiem – co jest dziwne, bo przecież wg. innej teorii tych samych ludzi – jak np. teorii Darwina – jesteśmy efektem ewolucji, konsekwencją zmian w naturze a nie jej perwersją. Paul Ehrilch – współautor Holdrena – był w tamtych czasach zwolennikiem globalnego oziębienia i jego pomysłem było rozsypanie olbrzymich ilości sadzy na obu biegunach aby przechwycić promienie słoneczne i ogrzać ziemską atmosferę. I ten człowiek pod naukową przykrywką wciąż jest wpływową osobą w wielu kręgach – także politycznych.
Na okładce książki znajduje się zdjecie Frya z 4 metrową kobrą królewską , które zrobiono mu w Singapurze. Jest to jego ulubiony jadowity wąż, bo mimo, że jest gadem ma nadzwyczajnie wysoki poziom inteligencji. Nieprzypadkowo kobra jest ulubionym wężem w “popisach” zaklinaczy węzy w Indiach. Oprocz węży Fry’a intersują także inne niebezpieczne zwierzęta jak np płaszczki, które posiadają jadowity kolec. Taka płaszczka zabiła znanego australijskiego pogromcę krokodyli Steve Irwina. Sam jad płaszczki nie jest dla człowieka śmiertelny. Smiertelny może być jednak cios jaki zadaje ta ryba. Płaszczka rejestruje słabe sygnały elektryczne jakie produkuje stworzenie, które jej zagraża. Najczęściej jest to rekin a czsem orka. W przypadki Irwina płaszczka zlokalizowała serce Australijczyka i zadała śmiertelny cios rozbijając je na miazgę swoim potężnym kolcem. Nie jest to unikalny przypadek takiego ataku płaszczki na człowieka i w australijskich aktach jest więcej podobnych. Fry został również zaatakowany przez tą płaszczkę, ale w jego przypadku kolec uderzył w łydkę rozrywając ją do kości. Fry przeżyl także ukłucie skorpiona kiedy podróżował po amazonskiej dźungli. Ból po takim ukłuciu porównuje do włożenia palca w ogień świeczki i trzymanie go tam przez następne 8 godzin. Ukłucie skorpiona i jego jad zatrzymało serce Fry’a na kilka sekund, następnie zaczęło pracować przez 30 sekund by znów się zatrzymaćc. Taka sytuacja trwała przez następne 6 godzin i mogła skończyć się dla biologa bardzo źle. Podczas tej wyprawy nie miał on ze sobą antidotum na jad skorpiona. Do tego dochodzą jeszcze 24 złamania kości jakie przeżył w swoim życiu (ma 47 lat) w tym trzy złamania kręgosłupa. Złamał kręgoslup, gdy spadl z wysokiego na 4 m kopca termitów na inny szpiczasty kopiec. Jego kręgosłup pękł wówczas w trzech miejscach i trzeba bylo go rekonstruować. Obliczył. że do tej pory zalożono mu ponad 400 szwów.
Tuż przed II WŚ Antarktydą zainteresowali się Niemcy, którzy wysłali tam sporych rozmiarów ekspedycję przyłączając do III Rzeszy solidny kawałek Ziemi Królowej Maud, który nazwali Neuschwabenlandem. Nie wiadomo czego szukali tam naziści, ale gdy wracali z wyprawy ich trasa przebiegała podejrzanym zygzakiem. Chcieli zgubić swój trop?
Wiele procesów rozpadu radioaktywnego wyrzuca cząstkę alfa, która gwałtownie zmienia się w atom helu. Rozpad uranu 238 w ołów 206 łączy w sobie osiem transformacji, których rezultatem jest osiem nowych atomów helu na każdy atom rozpadającego się uranu. W związku z tym, że większość uranu w skorupie ziemskiej jest skoncentrowana jako zanieczyszczenie wewnątrz kryształu cyrkonu, hel jest uwieziony także w kryształach cyrkonu w skale granitu. Dopiero kilka lat temu zmierzono tempo przeciekania helu z wnętrza cyrkonu.
biegunów. Pokazał to na przykładzie tajemniczej mapy Piri Reisa, gdzie można zobaczyć zarys Antarktydy, w miejscu zwanym dziś Ziemia Królowej Maud. Jak wiadomo w czasach Piri Reisa nie tylko nikt nie miał pojęcia o istnieniu Antarktydy, ale tym bardziej o ksztalcie lądu jaki pokrywała gruba warstwa lodu. Hapgood uznał. że ok. 9600 r.p.n.e. (a więc w czasach, kiedy zasypano ostatnie kręgi w Gobekli Tepe) nastąpiło przesunięcie się płaszcza Ziemi o 15 stopni co spowodowało przebiegunowanie i dlatego Antarktyda dziś jest skuta lodem. Hapgood głosił, że 12 tys. lat temu ten kontynent nie tylko był wolny od lodu, ale rozwijała się tam ludzka cywilizacja. Oczywiście spotkalo się to z totalną krytyką ze strony Akademii. W książce “Maps of the Ancient Sea Kings” (“Mapy starożytnych Królów Morza”) dał przykład jeszcze jednej mapy, stworzonej przez francuskiego kartografa Oronteusa Finaeusa (Oronce Finé) w 1531 r. Ona również pokazywała fragment Antarktydy wolnej od lodu. Mapą zainteresowali się kartografowie bazy lotniczej Westover potwierdzając hipotezę Hapgooda na temat możliwości istnienia zaginionej cywilizacji na wolnej od lodu Antarktydzie a także zgodzili się z możliwościa cyklicznego przebiegunowania związanego z przemieszczaniem się płaszcza Ziemi. Takie oświadczenie wywołało sztorm w świecie naukowym. Wojskowych szybko przywołano do porządku. Oświadczyli oni, że swoje kartograficzne badania robili poza godzinami pracy w ramach hobby, natomiast świat naukowy rozszarpał teorię Hapgooda na strzępy uznając ją za nienaukową. Ślady tej teorii można dziś znaleźć w pismach Grahama Hancocka.
geograficznego. Randall Carlson uważa, że rzeczywiście mogło nastąpić przemieszczenie się płaszcza Ziemi – tak jak opisywał je Hapgood – tyle, że to przemieszczenie było nie tyle przyczyną kataklizmu a jego skutkiem. Trzeba tu pamiętać, że lodowiec swoim ciężarem zgniótł część skorupy ziemskiej a następnie kiedy stopniał nastąpiło gwałtowne rozprężenie. Oblicza się, że owo wgłębienie wygniecione przez lód liczyło sobie conajmniej pół kilometra i rozciągalo się na olbrzymim obszarze conajmniej kilku setek tysięcy kilometrów kwadratowych. Ponieważ Ziemia obraca się wokół własnej osi, siła odśrodkowa zepchnęła masę ziemi w kierunku równika. Dlatego średnica Ziemi mierzona na równiku jest większa o ponad 40 km od średnicy mierzonej na południku zerowym. Ogromna ilość lodu jaka powstała podczas epoki lodowcowej zdestabilizowała Ziemię do tego stopnia, że przesunęła się częśc jej płaszcza. Gigantyczna depresja powstała pod wpływem ciężaru lodu zmieniła relację powierzchni Ziemi w tym miejscu w stosunku do jej centrum. Po tym jak lód zniknął, Ziemia w sposób gwałtowny wraca do swojego poprzedniego stanu, co objawia się potwornymi tarciami w rejonie styku wielkich płyt geologicznych.
