Trwają badania nad trójpalczastymi mumiami z Peru, które nieco ponad miesiąc temu narobiły tyle szumu w internecie. Od czasu odkrycia mumii i rozpoczęcia pierwszych badań informacje na temat postępów były podawane na bieżące. Strumień tych informacji nieoczekiwanie zamarł kilka tygodni temu, co każe się zastanawiać co się stało w Peru i na jakim etapie znajdują się badania genetyczne i cała sytuacja związana z kontrowersyjnymi mumiami.
Jay Weidner, ktory w zeszlą sobotę wystąpił w programie radiowym “Coast to Coast” uspokaja, że prace trwają a badania genetyczne są dopiero na samym swoim początku. Zapewne minie wiele czasu zanim zostaną ostatecznie ukończone. O ile łatwo jest zbadać DNA człowieka, który stracił życie kilka lat wcześniej to im starszy jest obiekt badań tym trudniejsze staje się wyselekcjonowanie takiego DNA zniszczonego już przez czas. Badacze mają ogromną ilość puzzli, które cierpliwie muszą złożyć w jedną całość. Nieoficjalnie wiadomo, że pierwsza mumia zwana Marią nie jest w 100% człowiekiem, ale nie jest także istotą pozaziemską. W jej ciele znaleziono duże ilości strontu, co jest bardzo interesujące, bo nie wiadomo skąd pochodzi ten pierwiastek. Nie podano też w jakiej formie chemicznej jest ten stront. Badania DNA prowadzone są obecnie w kilku krajach i zajmą jeszcze conajmniej dwa miesiące.
Tymczasem w Peru ujawniono trzy kolejne trójpalczaste mumie tyle, że amerykańscy badacze obawiają się obecnie przyjechać do tego kraju. W sprawę badania mumii włączyło się nieoczekiwanie peruwiańskie Ministerstwo Kultury. Weidner podejrzewa, że to nagłe zainteresowanie peruwiańskich władz jest pułapką (czy wspominałem o tym że Weidner to stary lis? 🙂 ) i odradził innym badaczom wyjazd do Peru. Władze peruwiańskie prawdopodobnie chcą znaleźć miejsce, gdzie znaleziono mumie na pustyni w Nazca, a każdy kto narusza prekolumbijskie obiekty na terenie tego kraju – łamie prawo i idzie do więzienia. Więzienia w Peru z pewnością nie są miejscem, w którym ktoś z kultury zachodniej chciałby spędzić nawet jeden dzień. Amerykanie, których zamknięto w peruwiańskim wiezieniu opowiadają horrory na temat tego co się w takich miejscach dzieje. Dlatego trzeba być w tej sprawie niezwykle ostrożnym. Jednocześnie te same władze utrzymują, że nie są zainteresowane mumiami a jedynie sugerują, że chętnie poznałyby miejsce, gdzie je znaleziono, co samo w sobie wzbudza podejrzenia. Nad sytuacją pracują teraz peruwiańscy prawnicy sprawdzając wszelkie opcje. Nieoficjalnie wiadomo, że w Peru wszczęto śledztwo w sprawie kradzieży i bezczeszczenia prekolumbijskich, ludzkich szczątków. Bardzo szybko ostrze tego śledztwa może zostać skierowane przeciwko międzynarodowej grupie badającej trójpalczaste mumie. W lipcu tego roku w Limie odbył się naukowy kongres poświęcony mumiom, na którym nie tylko nie uznano znaleziska z pustyni Nazca za prawdziwe, ale zwrócono się do władz, by podjęły kroki aby powstrzymać badania kontrowersyjnych mumii a najlepiej od razu całą sprawę skierować do prokuratora.
Do tej pory pokazano już siedem mumii. Trzy ostatnie również mają trzy palce. Dwie z siedmiu mumii mają dziwaczną klatkę piersiową sięgającą od brody aż do pasa sugerując stworzenie, które z braku lepszego słowa nazwano reptyliańskim. Mumie te są niewielkich rozmiarów, a bliższa obserwacja skóry wykazała obecność niewielkich łusek (!) – przypominających skórę węża.
Wielu ludzi obserwujących całą tą sytuację związaną z mumiami, podchodzi do znaleziska sceptycznie, uznając, że mumie zostały spreparowane w taki sposób, że z dłoni odcięto im kciuk i mały palec zostawiając trzy, które następnie sztucznie wydłużono wstawiając dodatkowe paliczki. Nie ma jednak żadnych śladów blizn, które musiałyby być doskonale widoczne niezależnie od tego czy osobie tej odcięto by palce jeszcze za życia czy też po śmierci. Takiego zabiegu nie udałoby się po prostu ukryć. Jest to opinia chirurgów. Mimo to Roberto Salas-Gismondi, antropolog z uniwersytetu z San Marcos w Limie uważa, że palce zostały usunięte a ubytek sprytnie zamaskowany. Salas-Gismondi jest strażnikiem Akademii i wspólpracownikiem Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku. Pierwsze testy DNA potwierdziły że do mumii nie dodano niczego, co pochodziłoby z jakiegoś innego organizmu. Mumie i wszystkie artefakty jakie wraz z nimi znaleziono nadal są w Peru. Wywiezienie ich z Peru oznaczałoby złamanie prawa i byłoby ścigane przez peruwiańską policję. Pobieranie próbek do badan DNA obserwował peruwiański policjant, który pilnował aby wszystko odbywało się zgodnie z prawem. Jeśli badania wykażą, że badacze padli ofiarą oszustwa, zostanie to natychmiast ogłoszone. Tak zapewnia Weidner.
Tymczasem grupa badawcza, która uczestniczyła w początkowej fazie odkrywania mumii zmniejszyła się ostatnio. Weidner poinformował, że najbardziej zależy mu na tym aby wszelkie badania dokonane były zgodnie z naukową procedurą. Nie chce na siłę podkręcać atmosfery sensacji, na której wywróciło się w przeszłości wiele innych badań trudnych do wytłumaczenia artefaktów czy zjawisk. Tymczasem Elsa Tomasto-Cagigao – najsłynniejszy obecnie peruwiański antropolog ( z Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Limie), wezwała do telewizyjnej debaty w tej sprawie Jaime Maussana. Maussan zgodził się i miał mu towarzyszyć chirurg meksykańskiej marynarki wojennej. Program był emitowany na żywo, ale pojawił się w nim tylko Maussan. Wojskowy chirurg uznał, że ma zbyt wiele do stracenia i nie pojawił się w studiu a nastepnie opuścił grupę badawczą. Pani Tomasto-Cagigao, zarzuciła Maussanowi manipulowanie faktami i przedstawienie fałszywych zdjęć rentgenowskich. Powiedziała, że nikt ze świata naukowego nie miał ich w ręku aby ocenić ich prawdziwość. Maussan zapewnił panią profesor, że jest w stanie dostarczyć jej te zdjęcia na drugi dzień, na co pani Elsa odpowiedziała, że jeśli tak sie stanie zje w studio telewizyjnym karalucha w majonezie. Wciąż nie wiadomo czy Maussan dostarczył zdjęcia, karalucha i majonez. Zwłaszcza, ze sprawa wcale nie jest zabawna. Na Maussana posypały się groźby, że jest złodziejem grobowców a za to siedzi się w peruwiańskim więzieniu przez długie lata. Powiedziano wprost i dobitnie, że cala ta historia to kryminał.
Dziwaczne mumie z Peru mimo, że póki co, są ciekawostką sezonu ogórkowego mają potencjał wywrócić naszą wiedzę o zamierzchłej przeszłości Ziemi i ludzkości do góry nogami. Pod warunkiem oczywiście, że okażą się być prawdziwe i nie są efektem sprytnego zabiegu. Jest to powód wystarczający aby bacznie obserwować rozwój wypadków wokół trójpalczastych mumii z pustyni Nazca – o czym w następnych doniesieniach.
Historycy wskazują na diorytowe tłuczki jako główne narzędzie ludzi pracujących przy tym obelisku co nie jest zbyt przekonywujące. Różowy granit jest tak samo twardy a nawet twardszy od tych prymitywnych narzędzi. O zastosowaniu narzędzi z brązu nie mogło być w tym przypadku mowy. Nawet gdyby pracujący przy tym obelisku ludzie wykazali się anielską cierpliwością i mrówczą pracowitością wciąż nie da się wytłumaczyć w jaki sposób stosowali kamienne tłuczki do wyłupywania granitu z głębokiego i bardzo wąskiego wykopu dookoła obelisku. Dla inżyniera Chris Dunna niedokończony obelisk w Asuanie jest przykładem na zastosowanie o wiele bardziej zaawansowanej technologii niż proponuje to oficjalna, akademicka wersja. Tezę tę potwierdzają fizyczne ślady jakie do dziś widać na ścianach obelisku. Nie ma wątpliwości, że do jego wycięcia zastosowano maszynę a nie tępe uderzenia kamiennych tłuczków. Tymczasem nie ma śladów takiej technologii w całej historii dynastycznego Egiptu. Każe to postawić następne pytanie: kto odpowiada za tego typu monumentalne projekty, skoro nie wykonali ich Egipcjanie? Jest to pośredni dowód na istnienie jakiejś wcześniejsze, zaawansowanej cywilizacji, która wymyka się póki co naszej wiedzy, a które istniała conajmniej przed 3000 r.p.n.e. Na przełomie XIX i XX w znakomity archeolog Flinder Petrie opisał szereg nawierconych w twardym kamieniu otworów, które nosiły na sobie ślady drążenia a także wydobyte z takich otworów granitowe rdzenie (podobne w wyglądzie do tych, jakie dziś pobiera się z lodowców). Nawet dziś można je zobaczyć w 
londyńskim muzeum przy University College of London. Znajdują się tam rdzenie wapienne, alabastrowe, granitowe a także wydrążone z innych rodzajów skały. Chris Dunn mial okazję dokładnie przyjrzeć się tym rdzeniom i jako specjalista w budowie maszyn ocenił, że urządzenie które tego dokonało musiało wchodzić w kamień z prędkością 500 razy większą od współczesnych wierteł diamentowych przy zaledwie 900 obrotach na minutę. Oficjalna akademicka wersja mówi, że wykonano ją za pomocą miedzianej rury i piasku, co wydaje się być kompletnym nieporozumieniem.
Historia jest nieustannie okradana nie tylko z faktów, ale kto wie – być może także i czasu, bez ktorego żyć nie jest w stanie. Teoria Czasu Widmowego (ten interesujący wątek poruszył słuchacz marq) zakłada, że papież Sylwester z cesarzem Ottonem dołożyli światu prawie 300 lat (tyle, że bez pokrycia) aby wprowadzić historię w pierwsze millenium, w którym zapowiadano powrót Chrystusa na Ziemię. To ich pomysłem miała być postać Karola Wielkiego który, gdyby dokonał tego wszystkiego co przypisuje mu obecna historia, byłby prawdziwym supermenem. Taki zdumiewający wniosek postawił Helibert Illig, niemiecki analityk danych, który wyliczył, że w historii coś się nie zgadza i to na dużą skalę. Nie jest to wniosek pozbawiony sensu, bo z badań historyków niemieckich (m. in. Horst Fuhrmann badający historyczne teksty źródłowe zebrane w “Monumenta Germaniae Historica”) wynika, że Kościół Katolicki – w czasach średniowiecza monopolista w tworzeniu dokumentów – notorycznie je fałszował, czerpiąc z tego gigantyczne zyski i przywileje. Rosyjski matematyk – Anatolij Fomienko w wielotomowym dziele (napisanym razem z Glebem Nosowskim) pt. “Historia: Fikcja czy nauka” wyłożył swoje własne spojrzenie na chronologię historycznych wydarzeń, znacznie kondensując dzieje ludzkości i wskazując na wiele fałszerstw i zakłamań, do jakich dochodziło na przestrzeni wieków.
Inny biznesmen – Czech Karel Drbal – również budował niewielkie modele piramid, w których… ostrzył żyletki. Był tak przekonywujący w swoim odkryciu, że swój pomysł nawet opatentował, dzięki czemu żyletki “Dukat Zlato” były ostre jak brzytwa dwa razy dłużej, gdy przetrzymywano je w pudelku o kształcie piramidy. Odkrywca energii piramid uzasadniał w swoim wniosku patentowym, że dzięki jego odkryciu socjalistyczna Czechosłowacja zaoszczędzi rocznie wiele ton wysokiej jakości stali, którą można wykorzystać do produkcji czeskiego Porsche – Skody 110R. Niekonwencjonalna metoda Drbala niespecjalnie przekonywała urzędników czeskiego biura patentowego i wzbraniali sie przed jego wydaniem przez 10 długich lat. Umęczeni uporem wynalazcy “żyletki faraona” – skapitulowali i prosty jak piramida instrument trafił nawet do sklepów. Dziś urządzenie Karela Drbala traktuje się z pobłażliwym uśmieszkiem, ale ukraiński fizyk dr Wołodymyr Krasnohołowiec postanowił sprawdzić odkrycie Czecha w warunkach eksperymentu naukowego. Zbadano żyletki produkowane przez 4 różne firmy, które ułożono na szklanych płytkach pełniących rolę rezonatora. Żyletki ustawiono w piramidzie i zorientowano je geograficznie ze wschodu na zachód. Cały eksperyment trwał przez 30 dni. Ostrza żyletek zbadano za pomocą mikroskopu elektronowego i stwierdzone głębokie zmiany w strukturze morfologicznej stali, co w efekcie rzeczywiście dało efekt naostrzenia żyletki. Z każdej z badanych żyletek odcinano przed eksperymentem niewielki fragment ostrza po to, aby mieć materiał porównawczy. W innym eksperymencie ustawiono żyletki w orientacji północ – południe, ale ich ostrza nie wykazały żadnej zmiany.
Cała najbliższa okolica kamiennych kręgów jest wręcz naszpikowana rozmaitymi artefaktami, odłamkami rzeźb i… ludzkimi pozostałościami. Odnaleziono do tej pory tysiące odlamków kości ludzi i zwierząt. Wśrod nich także kilka odłamków ludzkich czaszek i po bliższych oględzinach znaleziono na resztkach czerepów nacięcia wykonane ostrym kamiennym narzędziem przez kogoś, kto doskonale wiedział co robi i robił to prawdopodobnie często. Używał krzemiennego ostrza, którym z wprawą zdejmował skalp a następnie odcinał od kości wszystkie przyczepione do nich mięśnie. Robił to szybko i brutalnie bo na czaszkach wciąż są ślady po zeskrobywaniu resztek ciała od kości. Badania osteologiczne potwierdziły, że badane czaszki należały do trzech osób w wieku pomiędzy 20 a 50 lat i jedna z nich najpewniej była kobietą. Fragmenty czaszek mają na sobie głębokie nacięcia wyryte w kości a jedna z nich miała nawet nawiercony na jej szczycie otwór. Czaszki miały na sobie ślady ochry co sugeruje, że użyto je w celach rytualnych. Z badań wynika, że wyryte w kości czaszki ślady pojawiły się tam krótko po tym, jak oddzielono je – mówiąc delikatnie – od reszty tułowia. Kości były wówczas nadal miękkie i elastyczne i łatwo poddawały się krzemiennemu ostrzu. Nadal nie wiemy w jakim celu to zrobiono. Nacięcia i bruzdy sugerują, że za pomocą sznura zaczepiano je do czegoś. Idąc tym samym tokiem myślenia nawiercony otwór w czaszce umożliwiał jej zawieszenie i być może krwawiąca jeszcze czaszka wymalowana na różne kolory szybowała nad uczestnikami makabrycznego misterium. Otwór nawiercono w ten sposób aby patrzyła ona w dół. Być może do czaszek doczepiano pióra aby zwiekszyć efekt całego pokazu. Czaszka z nawierconym otworem miala także głębokie nacięcia, które prawdopodobnie umożliwiały dowiązanie do niej dolnej szczęki tak, aby nie odpadła w czasie gdy wisiała ona w powietrzu.
już w domu zaczął pisać swoje wspomnienia pt. “Rivers Ran East” (“Rzeki płyną na wschód”). Książka została wydana i spotkała się z dużym zainteresowaniem. Zarobił na niej więcej niż na przywiezionym z takim trudem złocie. Nigdy już nie wrócil do El Dorado.
austriacki arystokrata baron Walter Frass von Wolfenegg. Posiadał on solidną łódź motorową “La Patria” i gotów był popłynąć z Inez choćby na koniec świata. Inez zaoferowała Clarkowi wspólną podróż razem z baronem w górę rzeki do Borja. Clark nie miał wyjścia i musiał zgodzić się na współpracę i wspólny rejs. Nie żałował tej decyzji. Inez Pokorny okazała się nie tylko znakomitym kompanem podróży, ale także kompetentnym żeglarzem, świetnym wędkarzem i doskonałym strzelcem. Niewielka ekspedycja powoli zbliżała się krętą rzeką w stronę Marañón. Nieoczekiwanie dla wszystkich silnik na łodzi zaczął się krztusić i wreszcie przestał pracować. Uszkodzenie okazało się poważne i załoga “La Patrii nie zdołała go naprawić o wlasnych siłach. Trzeba było przybić do brzegu i czekać na najbliższy przepływający statek.
sprawdziły. Kilka dni później w środku nocy coś obudziło Clarka. Instynkt doświadczonego żołnierza działał bez zarzutu. Gdy otworzył oczy w blasku dogasającego ogniska dostrzegł zbliżającego się do jego twarzy węża. Był to jadowity nacanaca. Clark wyszeptał imię Inez i ta natychmiast się obudziła . Od razu zobaczyła węża przy twarzy Clarka i powoli sięgnęła po Colta. Wąż musiał wyczuć jakieś zagrożenie i nagle trysnął fontanną jadu prosto w twarz Clarki poczym wbił swoje jadowite zęby w jego kark. Inez wystrzelila i zabiła węża. Śmiercionośna rana została jednak już zadana. Tymczasem Clark powoli zapadał się w wywołane jadem delirium. Zerwani ze snu wystrzałem rewolweru wioślarze Don Garcii byli Indianami Cocama. Kiedy zobaczyli zabitego weża i ranę na karku Clarka w milczeniu zaczęli przygotowywać ziołowy okład. Okład prawdopodobnie uratował Clarkowi życie, ale kiedy nastał dzień półprzytomny od jadu Clark zdał sobie sprawę że oślepł.
Rangersom udało się przekroczyć granicę i skrajnie wyczerpani ruszyli na południe w stronę rzeki Connecticut. Francuzi nie odpuszczali ani na moment i każdego dnia zabijali kolejnych najemnikow. Oddział topniał w oczach. Do rzeki Connecticut dotarło tylko czterech z nich. Byli nieludzko zmęczeni, bez jedzenia ale za to wciąż mając ze sobą Srebrną Madonnę. Jednym z nich był sierżant Amos Parsons, który nieco znał te tereny. Postanowił zmylić ścigających ich Francuzów. Czworka uciekinierów przekroczyła rzekę i weszła na teren New Hempshire w okolicy dzisiejszego miasteczka Lancaster. Następnie ruszyli w górę rzeki Israel w stronę White Mountains. Plan się powiódł i przez dwa dni uciekinierzy nie mieli żadnego kontaktu z pościgiem. Po następnych dwóch dniach koń niosący Srebrną Madoinnę okulał i miał kłopoty z chodzeniem. 
