Atlantyda na Karaibach

Pod koniec XIX w. Heinrich Schliemann odnalazł ruiny legendarnej Troi. Dokonał tego po uważnej analizie legend a także antycznego tekstu Iliady, uważanego za fikcję literacką. Efektem było odkrycie zaginionego miasta, które miało istnieć tylko w legendach. To podpowiada, że legendy należy brać o wiele bardziej serio, bo mogą doprowadzić do wspaniałych odkryć. Mit Atlantydy jest największą taką legendą a jej śladem – wśród wielu innych – podąża Andrew Collins. Jest on autorem wielu książek, które rzucają wyzwanie oficjalnej, akademickiej historii. Jego najnowsza książka to “Atlantis in the Caribbean” (“Atlantyda na Karaibach”).

Collins jest jednym z wielu badaczy poszukujących mitycznego lądu, który wg legendy zamieszkany był przez zaawansowaną technologicznie cywilizację. Cywilizacja ta miała pogrążyć się w morskich odmętach po straszliwym katakliźmie jaki nawiedził wyspę i zniszczył jej populację a także wszystkie jej osiągnięcia. Historię Atlantydy znamy z dialogów Platona “Kritiasz” i “Timajos” i to właśnie te dwa starożytne pisma uznał Collins za podstawę do poszukiwań zaginionej cywilizacji.Uznał, że należy właściwie odczytać wskazówki zostawione przez Platona aby określić geograficzne położenie Atlantydy. Nie jest to proste bo na podstawie tych samych informacji umiejscawiano Atlantydę już chyba we wszystkich częściach naszego globu – włączając w to Antarktydę.

Collins doszedł do wniosku, że Atlantyda – jeśli istniała – nie mogła znajdować się dalej niż w zachodniej części Atlantyku. Studiując mapy lądów a także dna morskiego nabrał pewności, że jedynym logicznym położeniem Atlantydy mógł być obszar nazywany dziś Karaibami – zwłaszcza północne wybrzeże Kuby i Wyspy Bahama. Platon pisał, że Atlantyda była imperium morskim, które leżało na ogromnej wyspie, otoczonej wianuszkiem mniejszych. Wystarczył jeden dzień i jedna noc aby zatopić Atlantydę wraz z jej mieszkańcami. Dla Collinsa śladem istnienia takiej wyspy, która zapadłaby się na dno morskie byłaby duża ilość wodorostów, które musiały porastać jej wybrzeża. Te wodorosty istnieją do dziś i miejsce to nazywa się Morzem Sargassowym. Sargassy to wodorosty, których w tym miejscu Atlantyku jest tak dużo, że nadano mu osobną nazwę geograficzną. Obszar porośnięty wodorostami ciągnie się od środkowego Atlantyku aż po Bahamy.

Platon szczegółowo opisał wygląd głównej wyspy Atlantydy. Określił jej wielkość, wskazał na istnienie gór a także ogromną dolinę w jej południowej części. Andrew Collins zidentyfikował ten fragment wyspy jako dzisiejszą Kubę. Dzisiejsze wyspy Bahama i Kuba są pozostałością potężnego lądu, który zniknął wraz z podnoszeniem się poziomu morza. Do kataklizmu na tą skalę doszło wg Platona 9600 p.n.e. i jak się obecnie okazuje w tym właśnie czasie skończył się okres geologiczny nazywany Młodszym Dryasem. Doprowadziło do tego uderzenie komety, które opisał Graham Hancock w swojej książce “Magicy bogów”. Uderzenie komety (która rozpadła się na tysiące mniejszych kawałków) oprócz potwornych zniszczeń takich jak wywołane przez tsunami powodzie a także pożary, spowodowało gwałtowne topnienie lodowca. Dym, popioły i para wodna odcięły dostęp promieni słonecznych do naszej planety. Wywołało to tzw. małą epokę lodowcową która trwała 1200 lat. Największy fragment komety uderzył w region amerykańskich Wielkich Jezior, inne spadły do oceanu tworząc olbrzymie fale, które na kilka lat kompletnie zatopiły dzisiejsze Karaiby. Platon nawiązuje w w swoich dialogach do tych wydarzeń, mówiąc o lądzie na Atlantyku, który został pochłonięty przez ocean. Dialogi – “Timajos” i “Kritias” powstały ok. 300 r.p.n.e. i dały początek legendzie Atlantydy. Oczywiście pozostaje tu jeszcze jedno pytanie: skąd Platon wiedział o tym wszystkim? Nikt w tamtych czasach nie wiedział przecież o istnieniu Ameryki… Zresztą historycy mocno utwierdzają nas w tym przekonaniu.

Coraz więcej dowodów – także tych powstałych na gruncie naukowym wskazuje, że ludzie w antycznych czasach nie tylko wiedzieli o kontynencie po drugiej stronie Atlantyku, ale także odbywali tam regularne podróże. W epoce brązu miedź była podstawowym elementem technologicznego rozwoju całej ludzkiej cywilizacji. Kopalnie miedzi na południu Europy z pewnością nie były w stanie sprostać popytowi na ten metal, który w tych czasach był w powszechnym użyciu. Skąd w takim razie pojawiał się on w ogromnych ilościach w Europie i był powszechnie dostępny?

U wybrzeży Turcji odkryto szereg wraków antycznych dalekomorskich statków. Znaleziono tam rozmaite dobra w tym duże ilości tlenku miedzi, świadczące o tym, że podstawowym ładunkiem tych statków była właśnie miedź. W laboratorium okazało się, że miedź była niezwyklej czystości i mogla pochodzić z jedynego miejsca na świecie, gdzie taka miedź występuje w ogromnych ilościach. Tym miejscem jest obecny stan Michigan nad jeziorem o tej samej nazwie. Wiedza o takim źródle cennego kruszcu miała ogromną wartość i warto było utrzymywać ją w tajemnicy. Pierwsi miedź przywozili z Ameryki Minojczycy (to wraki ich statków znaleziono u wybrzeży Turcji) jednak po tsunami, które zniszczyło Kretę ich potęga rozsypała się i tajemnicę miedzi przejęli Fenicjanie a później Kartagińczycy. Dziś na Wyspach Kanaryjskich a także na Azorach znajdowane są pozostałości po fenickich osiedlach, które służyły jako punkty zaopatrzeniowe dla statków podążających do Ameryki i z powrotem. Być może niezwykle krwawe i zaciekłe wojny punickie jakie stoczyła Kartagina z Rzymianami dotyczyły kontroli nad amerykańską miedzią. Fenicjanie i Minojczycy docierając do Ameryki z pewnością docierali także do dzisiejszych Bahamów i tam mogli poznać historię zaginionego lądu Atlantydy, którą przenieśli do wszystkich kultur żywiołowo rozwijających się wokół Mare Nostrum. W taki sposób o Atlantydzie dowiedział się Platon. Mimo sugestii, że informacje te pochodzą od Solona, który wiele lat wcześniej odwiedził Egipt i tam miał usłyszeć o Atlantydzie, nie ma nic w pismach egipskich co sugerowałoby taką wiedzę. Wynika ona jednak z analizy rozmaitych pism semickich, którymi posługiwali się Fenicjanie i to właśnie wydaje się być właściwym źródłem informacji Platona na temat Atlantydy.

Istnienie nieznanej nam dziś cywilizacji na Karaibach sugerują rozmaite intrygujące odkrycia. Przede wszystkim jest to tajemnicza konstrukcja znaleziona w 1968 r. na dnie morza w okolicach wyspy Bimini. Nazywana jest drogą Bimini i zbudowana jest z ogromnych głazów ułożonych obok siebie w formie wskazującej, że nie powstała z pomocą sił natury. Podobna konstrukcja znajduje się pomiędzy Wyspami Bahama a Kubą, gdzie na głazach pod wodą znaleziono petroglify. Tereny te bada od 10 lat Gregory Little. Źródłem dla jego poszukiwań są wizje Edgara Cayce, śpiącego proroka, który umiejscawiał Atlantydę właśnie na Karaibach. Obecnie ogromne zainteresowanie wzbudzają tzw. Ruiny Browna, również odnalezione w okolicach wyspy Bimini. Para płetwonurków odnalazła tam szereg ogromnych sześciennych bloków skalnych. Ich położenie sugeruje, że budowla została rozbita przez potężne fale tsunami. To, co jest najbardziej niezwykle w odnalezionych ruinach, to że kamienie te nie pochodzą z tego regionu Karaibów! Musiały być wydobyte na Haiti, Kubie, Jamajce albo w Europie (!) – we Włoszech lub Turcji.… Na Bahama nie ma takich skał. Jedna z teorii mówi, że był to balast albo kotwice cumujących tutaj statków. Jednak kamienie wydają się zbyt ciężkie aby spełniać taką funkcję nie mówiąc o tym, że morze w tym miejscu jest dość płytkie – ma co najwyżej 3-5 m głębokości. Podobnych, trudnych do wytłumaczenia elementów wokół Bahama i Kuby jest znacznie więcej. Sama Kuba jest niezwykle zagadkowa i z pewnością kryje wiele tajemnic. Dostęp do tej wyspy nie jest łatwy, podobnie jak swoboda poruszania się po niej jest ograniczona. Jedyne co obecnie mamy do dyspozycji to opisy podróżników przedzierających się przez dżunglę Kuby w poprzednich wiekach. Opisywali oni tajemnicze jaskinie, posągi i inne artefakty, które wskazują na o wiele starszą historię cywilizacji na wyspie niż chcą tego historycy. W lipcu 2001 r. Rosjanka Paulina Zelitsky, pracująca dla kanadyjskiej firmy Advanced Digital Communications dokonała u wybrzeży Kuby (Guanahacabibes) szeregu pomiarów za pomocą zaawansowanego sonaru. Zdjęcia dna morskiego na głębokości ok. 700 m pokazały regularnie zabudowany, pocięty ulicami obszar na którym zidentyfikowano – wśród wielu budowli – także piramidy.