Wikingowie na Jukatanie

Czy Wikingowie docierali do dzisiejszego Meksyku? Na ścianach Świątyni Wojowników w Chichen Itza znajduje się malowidło przedstawiające “Białych Władców”, którzy być może dotarli tu aż z chłodnej Skandynawii. Wikingowie byli legendarnymi nawigatorami i doskonałymi żeglarzami. Dziś nie ulega wątpliwości, że dotarli do Labradoru i Zatoki Hudsona wiedząc o istnieniu Ameryki na kilkaset lat przed Kolumbem. Jest więc wielce prawdopodobne, że mogli również dotrzeć do Ameryki Środkowej na długo przed Cortezem i konkwistadorami. Islandzka saga Eyrbyggja opisuje wyprawy dwóch Wikingów na półwysep Jukatan. Jednym z nich był Gudleif Gudlaugson (ok. 1025 r.) a drugim Björn Breiðvíkingur Ásbrandsson (ok. 965 r.)

Björn Breiðvíkingur Ásbrandsson zwany Czempionem musiał uciekać z Islandii po tym, jak odkryto jego romans z Thurid, żoną Thoroda – poborcy podatków. W efekcie ich związku urodził się chłopiec – Kiartan i Czempion znalazł się w trudnej sytuacji. Brat Thurid – Snorri – zaskoczył raz Czempiona bez broni, ale ten zdołał go przekonać że to, co się stało ma swoje źródło w miłości. Snorri uwierzył mu i ostrzegł przed gniewem Thoroda. Aby uniknąć rozlewu krwi Czempion spakował manatki i postanowił udać się na kilka lat do Europy w oczekiwaniu, aż cała afera ucichnie. Ocean Atlantycki miał być gwarantem, że ta miłość nie będzie miała dalszych konsekwencji. Czempion odpłynął w siną dal i słuch po nim zaginął na wiele długich lat.

Kilkadziesiąt lat później kupiec Gudleif płynąc z Islandii do Irlandii wpadł w straszliwy sztorm i po wielu tygodniach tułaczki po morzu wylądował w nieznanym sobie kraju. Eksperci badający sagi uważają, że dotarł do Jukatanu. Tam otoczyli go niezbyt przyjaźnie nastawieni tubylcy, których języka nie rozumiał – wiedział jednak, że jego położenie jest ciężkie i być może nadszedł czas, żeby pożegnać się z życiem. Nagle pojawił się orszak z władcą na czele. Władca był wyniosły i potężny a ludzie wokół niego oddawali mu boską cześć. Nieoczekiwanie zapytał Gudleifa skąd pochodzi językiem używanym przez ludzi Północy, a gdy ten odpowiedział, że z Islandii – władca ożywił się wyraźnie i stracił swoją wyniosłość. Zaczął ze znawstwem tematu wypytywać o szczegóły i wreszcie na koniec rozmowy zdjął z palca złoty pierścień i kazał kupcowi przekazać go Thurid. Po czym wyjął miecz i podając go Gudleifowi nakazał oddać go Kiartanowi – synowi Thurid. Po wielu tygodniach żeglugi Gudleif wrócił do Islandii i oddał powierzone sobie przedmioty. Wówczas wszyscy przypomnieli sobie Czempiona, który wiele lat temu zaginął bez śladu w drodze do Europy.

Obecnie uważa się, że pomoc jaką uzyskał Cortez w podboju imperium Azteków od innych plemion Mezoameryki jest związane z tzw. powrotem “Białych Władców”, których utożsamiano z Hiszpanami. Co prawda niektórzy historycy uważają, że legenda “Białych Władców została wymyślona przez Franciszkanów i utożsamiała Corteza z Quetzalcoatlem, pierzastym wężem, bogiem pokoju (???) i arcywrogiem władcy Azteków Moctezumy. Jednak fresk z Chichen Itza pokazuje coś innego: białych, czarnych i brązowych ludzi, którzy walczą ze sobą i biorą się do niewoli. Czas powstania fresku oceniono na 600-900 r.

W Popol Vuh opisany jest Taniec Czarnych Gigantów. Jeden z nich wymachuje mieczem i stara się zabić Białego Giganta, ale ten robi sprytne uniki. Zaczyna się walka przerywana od czasu do czasu składaniem hołdu bogom. Giganci atakują się nawzajem z furią i wreszcie Czarny Gigant odcina głowę Białemu. Oglądający tą scenę ludzie są przerażeni, gdy Czarny Gigant groźnie wymachuje mieczem w ich stronę. Wiedzą, że ich czas jest policzony. I wtedy pojawia się inny biały o imieniu Gavite. Walka zaczyna się na nowo i jest niezwykle zaciekła. Gavite jest nieustraszonym wojownikiem i Czarny Gigant czuje najpierw zmęczenie a potem strach. Próbuje negocjować, chce się ukorzyć przed Gavite i kupić swoje życie. Gavite jest jednak nieprzejednany i w końcu odcina głowę Czarnemu Gigantowi. Głowę i miecz składa w podarunku królowi Majów.

Z analizy fresku w Chichen Itza wynika, że biali najpierw najechali Jukatan i mieszkający tam brązowi ludzie sprzymierzyli się z czarnymi w końcu pokonując białych. Ich radość nie trwała jednak długo, bo czarni okazali się być okrutnymi ciemiężcami. Jeden z rysunków w Chichen Itza przedstawia dwóch czarnych składających w ofierze białego mężczyznę o blond włosach. Kiedy przybyli następni biali, Majowie sprzymierzyli się z nimi i pokonali Czarnych Gigantów. Można z dużą dozą prawdopodobieństwa założyć, że owymi “białymi” byli właśnie Wikingowie.

Za “czarnych” uważa się Azteków – potężnych i okrutnych, opętanych żądzą krwi i złota kanibali. Nie ma do końca pewności jak wyglądali Aztekowie. Wg hiszpańskich konkwistadorów byli rośli (w przeciwieństwie do Majów), mieli czarną skórę jak pantery i mocno kręcone włosy…. Czyżby byli to ci sami ludzie o negroidalnych rysach, których kamienne rzeźby głów nazywane są głowami Olmeków? Zachowane kodeksy Majów: Codex Telleriano i Codex Mendoza pokazują Azteków jako ludzi o czarnym kolorze skory…

Historia Mezoameryki wciąż jest pełna białych (nomen omen) plam. Do dziś w Meksyku można spotkać ludzi o czarnym kolorze skóry, którzy nie mają afrykańskich korzeni. Mowiąc o historii i zwyczajach tego regionu dyskretnie przemilcza się panujący powszechnie kanibalizm a także najwymyślniejsze metody zadawania bólu. Może dlatego Graham Hancock w swojej książce “War God” przedstawia Moctezumę i Corteza jako równorzędnych, opętanych i wykolejonych dewiantów, zdolnych do każdej podłości i zbrodni.